*Special* schoolป่วนBN 1

Special........schoolป่วนยกกำลัง7 

**เนื้อหาต่อไปนี้อาจมีคำหยาบและบรรยายรุนแรงเด็กอายุต่ำกว่า18ปีควรพิจารณา**

BNIOR......1

เคยโกรธอะไรมากๆจนอยากชกหน้าคนไหมคับ ผมธาม ธันวา อัครเดชาชัย ทุกคนยังคงจำได้ใช่ไหม....

"อ้าวธามมาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ"

เสียงทุ่มห้าวเป็นหนุ่มแต่ก็คงมีใบหน้าที่สดใสไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกคับแฟนผมเอง จูนไง.....เขาเรียกผมให้นั่งลงใช่ไหมเมื่อกี๊แต่ผมอยากไปถีบไอนั่นตกเก้าอี้ก่อนค่อยนั่งส่ะจิง 

"ธามเป็นอะไร นั่งสิ มานั่งข้างๆเราเร็วๆ"

ถือว่าทำตามแฟนก่อนนะ ส่วนไอนั้นค่อยถามว่ามันคือใคร

"จูน"

"หื้มว่าไง"

"ใคร"

"อะไรหรอ"

"มัน เป็น ใคร"

"อ๋ออออออลืมบอกเลย นี้พีเนียล เพื่อนเราเอง ส่วนนี้ธามนะเป็น..."

"สามีจูน...ยินดีที่ได้รู้จักพีเนียล"

ผมพูดแทรกจูนไปเลยคับรู้หรอกว่าคนเล็กจะพูดอะไร ก็คงจะบอกว่าแฟน แค่นั้นซึ้งผมเคยโดนมาแล้วไอติ๋มที่ไหนไม่รู้ว่าจีบจูนต่อน่าผมแล้วก็บอกอยู่ว่าผมคือแฟนแต่แม่งสวนกลับมาว่าแฟนแล้วไงเดี๋ยวก็เลิก ตั้งแต่วันนั้นผมจะหัวร้อนง่ายหน่อยเวลาใครมาจีบ วันนี้ก็เหมือนกันมองดูก็รู้ว่ามันชอบแฟนผม เพื่อนร่วมห้องงั้นหรอ เหอะ!  มีจูนนี้แหละไม่รุ้อะไรว่ามันคิดมากกว่าเพื่อนอีก

"ยินดีที่ได้รู้จักนายธาม"

"อืม....จูนเสร็จยังจะได้กลับ"

"ถ้าอยากกลับก็กลับไปก่อน"

"เป็นอะไร..."

"นายอ่ะเป็นอะไร!"

จู่ๆเขาก็หันมามองผมตาขว้าง นี่ผมผิดอะไรอ่ะผมก็แค่พูดความจิงไหมวะ หรือเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าจิงๆเรามีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง....ก็คงแบบนั้น คงอยากให้ไอพวกนี้มันจีบสินะ

"ไม่อยากให้ใครรู้หรือไง อ๋อก็คงอยากให้มีคนมาจีบเยอะๆ"

"มันจะมากไปแล้วนะธาม! นายพูดอะไรคิดก่อน"

"เพราะคิดก่อนถึงพูดไง! ดูมันด้วยว่ามันต้องจะจีบมึงอ่ะ!"

ผมก็เหลืออดแล้วนะคับ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูนถูกจีบแล้วแต่ละครั้งที่มีคนจีบมันก็แตกต่างโคตรมีหลายรูปแบบอ่ะ และวันนี้ก็คงเป็นรูปแบบเพื่อน...ซึ้ง ดูยังไงผมก็แพ้ ก็จูนน่ะแคร์เพื่อนตัวเองจะตาย

"พีเนียลเป็นเพื่อนเรา นายจะหึงอะไรหนักหนา"

"หรอ...เพื่อนหรอ แล้วถามมันดูยังว่าอยากเป็น

เพื่อนมึงไหม"

"ขอโทษนะ แต่นายเป็นแฟนจูนนายควรไว้ใจแฟนตัวเองหน่อยสิ"

อ่าาไอตัวที่สามมันพูดออกมาล่ะ พูดส่ะดีแต่หน้ามึงนี่วอนตีนกูชิบหาย

"กูเชื่อใจแฟนกู แต่มึงกูไม่เชื่อ!"

"คิดมากไปได้นายน่ะ"

"มึงอย่ามาพูดดี"

"ผมพูดเพราะผมเห็นจูนเขาก็ไม่ได้ชอบใครนอกจากนาย พูดไรเกรงใจแฟนนายหน่อยก็ดีนะ"

"พอเถอะพีเนียล"

"คนแบบนี้พูดไปก็ไม่ฟังหรอก เราไปทำงายกันที่อื่นเถอะ"

"จูน!!!!!!"

ผมตะโกนเรียกแฟนหนุ่มดังลั่นใต้ตึกเมื่อจูนไม่มีแม้แต่จะมองหน้าผม ผมงี่เง่าผมรู้แต่เพราะผมรักเขามาก ผมผ่านอะไรมาเยอะมองผช.ออกทำไมจะไม่รู้ว่าพีเนียลมันเป็นคนยังไง 

"จูน !คุยกันก่อน"

"ไม่คุย นายกลับไปสงบสติก่อนไปแล้วค่อยมาคุยกัน"

"จูน มึงจะไปกับมันไม่ได้นะ"

"เราจะไปทำงานเพราะพีเนียลคู่กับเรา"

"ทำที่นี้ก็ได้ทำไมต้องไปทำที่อื่น"

"เพราะนายไงธาม...เลิกวุ่นวายสักที"

ผมที่กำลังจะอ้าปากพูดขอโทษที่หาเรื่องจูนไปเมื่อกี๊ก็ต้องหุบลงเพราะคำพูดที่ออกมาจากคนตรงหน้า นี่ผมวุ่นวายกับชีวิตจูนมากจนคนเล็กมองผมด้วยสายตาแบบนั้นเลยหรอ....ผมก็กำลังจะขอโทษแล้วให้นั่งทำงานกันเหมือนเดิม ผมกำลังจะพูดดีๆเพราะเมื่อกี๊ไม่มีสติจิงๆ ผมกำลังจะพูดจิงๆนะ.....แต่พูดไม่ออกแล้วว่ะ  จุก...

"ถ้าจูนคิดว่ากูวุ่นวายมากก็ขอโทษด้วย...ไปเถอะไม่ยุ่งแล้ว"

ผม.....คว้าข้อมือนั่นไม่ทัน ผมคว้าข้อมือธามไม่ทัน เขาพูดจบก็เดินออกไป ผมพูดแรงไปใช่ไหม ผมอยากจะขอโทษเขา

หมับ!

"จูนจะไปไหน"

"อ...เออ...คือเรา..เรา"

"งานยังไม่เสร็จนะ ทำงานก่อนดีไหมส่งพรุ่งนี้"

ผมยืนชั่งใจอยู่สักพัก งานก็สำคัญมันเป็นงานชิ้นที่ตัดเกรทด้วยไว้ผมจะรีบทำแล้วไปง้อเขาล่ะกันนะ

20:00น.

@คอนโด....

"เป็นไงบ้างโอเคไหม"

"อืม งานไม่มีอะไรแล้วล่ะ เราว่าอาจารย์ต้องให้คะแนนดีมากแน่ๆ"

"โห้ยยยยหลงผลงานตัวไปป่ะจูน"

"ก็เราเก่งไง...เอ่อว่าแต่นี้กี่โมงแล้วหรอ"

"สองทุ่มแล้ว"

"ห้ะ! ง...งั้นเรากลับก่อนนะ"

"เดี๋ยวสิกินน้ำก่อนค่อยกลับก็ได้ ผมยังไม่เห็นจูนกินอะไรเลยที่มา"

"อ่างั้นก็ขอบใจมากนะ"

ผมหยิบแก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตั้งแต่แรกที่ผมมาถึงคอนโดของพีเนียลจากที่ตอนแรกมันเย็นจนตอนนี้มันไม่มีความรู้สึกแบบนั้น..

"อ..อืมขอบคุณมากๆเรากลับก่อนละ"

"ให้ไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไรๆเรากลับเองได้"

"มันมืดแล้วนะแฟนนายจะเป็นห่วงเอา"

"เดี๋ยวเราไลน์บอกธามอีกที...ขอตัวนะ..อ..อ๊ะ"

"เป็นอะไรหรอ"

"คือเรา....เราปวดหัว"

"พักก่อนไหมเดี๋ยวบอกแฟนนายให้"

"ม..ไม่เป็นไรเรา...เราจะโทรหาธามให้มารับ"

"คิดว่ามันมาทันก็โทรเลยนะ"

"พีเนียลว่าไงนะ!"

"นอนที่นี้แหละร่างกายนายมันอ่อนล้าแล้วหนิ"

"ม..ไม่! เราจะกลับห้องเรา ปล่อย!"

"อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยจูน บอกให้นอนก็นอนเถอะนะ เป็นเด็กดีของฉันสิ"

"ปล่อยนะ!!!!! อ..อึก!!"

"ฮาๆๆๆดูนายสิ อยากขึ้นมาแล้วสินะ"

"น..นายเอาไรให้เรากิน!!!"

"ก็แค่ยาที่สร้างความสุขนิดหน่อยน่ะ ชอบไหมล่ะคับ"

"อ...อึก...น..นายมัน ไอเลว!!!"

"ปากดีจังเนอะขอลองหน่อยสิว่าจะดีมากแค่ไหน..."

"อย่าเข้ามานะ!!!! ใครก็ไดเคับช่วยผมด้วย!!!"

"อยากจะขำ ที่นี้มันชั้น20ใครมันจะมาช่วยวะ ฮาๆ"

"ฮึก...ฮือออ...ธ..ธามช่วยจูนด้วย ธาม!!!"

"นายนี้พูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลยนะ รู้สึกว่าอาการจะเริ่มออกมากแล้วทำที่พื้นคงไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ หึ"

"อ..อื๊อ!"

ผมเบี่ยงหน้าหลบไม่ให้มันจูบผมได้แต่ร่างกายที่ตอนนี้ผมถูกบังคับด้วยฤทธิ์ยามันกลับไม่ต่อต้าน100เปอร์เซ็น ผมนึกโทษตัวเองที่ไม่ฟังธามผมอยากหลุดพ้นจากตรงหน้าภาวนาให้ธามมาช่วยผม....ถึงมันจะแค่0เปอร์เซ็นก็ตาม

"ฮ..ฮืออปล่อยเราเถอะข..ขอร้อง"

"เงียบๆเถอะหน่าเราจะมีความสุขด้วยกัน"

"อ๊ะ! อย่านะ!!"

ใครก็ได้คับตอนนี้ใครก็ได้มาช่วยผมทีฮือเขารุกร้ำเกินไปแล้วเขาล้วงมันเข้ามาจับต้องเนื้อตัวผมมากไปแล้ว ร่างกายผมเป็นของธามคนเดียวนะ! อย่าทำมันได้โปรด...

"ฮือ...ฮ..ฮือ ได้โปรดให้เขามาช่วยผมที"

"อ่า~มามีความสุขกันดีกว่านะหึหึหึ"

"มึงคิดว่าจะมีความสุขได้หรอ"

"มึงคิดว่ามึงจะทำไรคนของกูได้หรือไง"

"มึงไม่เคยเที่ยวในนรกใช่ไหม....กูจะทำให้มึงไปชมนรกให้ดู"

แพล้ง!!!!!!!!!

21:20น.

ห้อง2209

"ฮือๆๆๆๆๆๆๆ"

"เลิกร้องได้แล้ว....ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ธามมาช่วยเราได้ยังไงฮ...ฮึก....ธามรู้ได้ยังไงหรอ"

"ก็แอบตามมา...แต่กว่าจะได้ขึ้นก็เถียงกับพนักงานด้านล่างอยู่นาน แล้วแม่งเสือกอยู่ชั้น20....เห่อ~"

"ขอโทษนะ...จูนขอโทษนะธาม ฮือออ"

"ไม่เป็นไร.....อย่าขอโทษเลยกูควรขอโทษมากกว่าที่ปล่อยให้แฟนตัวเองไปกับคนอื่น"

"เรา...เราขอโทษที่พูดแบบนั้น...."

"รู้ว่าไม่ได้ตั้งใจ....รู้ว่าจูนรักธามมาก แต่ก็อยาก

ให้รู้เหมือนกันว่ากูหวงและห่วงจูนมาก ดังนั้นอย่าไว้ใจใครมากเข้าใจไหม"

"อือ...ขอบคุณมากๆนะที่มาช่วยเรา"

"แฟนนะเว้ย ไม่ช่วยได้ไงละ"

"เมียธามต่างหาก ถ้าธามไม่ช่วยเมียนะน่าดู"

"ก็เป็นส่ะแบบนี้ สรุปจะเป็นแฟนหรือเมียหื้ม"

"เมียก็เมีย"

"เต็มใจหน่อย"

"งื้อออเป็นภรรยาธามคร้าบบบ"

"น่ารักจังวะ"

"ธ..ธาม"

"ว่า"

"คือเรา...อยากแบบว่า"

"มันให้นายกินอะไรหรือป่าว"

"ก็แบบว่า...อื๊อ!!"

ผมเอี้ยวตัวฉกฉวยริมฝีปากคนด้านข้างทันทีเมื่อจูนจู่ๆก็ล้วกมือเข้าไปในกางเกงแล้วทำสีหน้าท่าทางที่ผมก็รู้ว่าโดนอะไรมา มันไม่ใช่อารมณ์ที่ไอ่เลวนรกนั่นก่อขึ้นแต่มันคืออารมณ์ของฤทธิ์ยาที่ผมรู้จักดี....ก็เคยคิดจะเอามาใช้กับจูน เวลาทำมากสุดห้ารอบคนตัวเล็กก็สลบตื่นอีกทีก็เที่ยงของวันแต่หากลองใช้ยาแบบนี้ นานๆทำมันก็คุ้มอยู่นะถ้าได้ทำมากกว่าห้ารอบอ่ะ...

"อ..อื๊อออ"

ริมฝีปากที่บดเบียดกันอย่างกระหายถูกเคลื่อนย้ายต่ำลงมาที่ซอกคอขาว ร่างทั้งร่างแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ไหนจะคนที่รุกทำอย่างรักใคร่มันยิ่งทำให้จูนเตลิดจนไม่มีสติ

"อ..อ๊าาาธามมม"

ฟันขมกัดเข้าตุ่มไตแดงคล้ายลูกเชอรี่นั้นเรียกเสียงครางเบาๆให้คนทำรู้สึกพึงพอใจ ธามจูบหอมฟัดคนตัวเล็กอย่างมันส์มือร่างกายขาวเอนลงทับกับเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบาสองร่างนัวเนียกันครางสอดแทรกจนเสียงหลง....หากเทียบจูนเป็นแมวก็คงคล้ายแมวป่าที่สู้กับราชสีห์อย่างธามโดยก็รู้ผลว่าใครชนะ

"อ๊ะธาม!"

"กัดเก่งนะเรา"

"กะ...ก็เรา...ก็เราอื๊ออออ"

"เอาเข้าเลยนะ"

"งื้อ~"

ธามปลดชุดตัวเองออกพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของจูนเหมือนกับตนร่างกายที่เปล่าเปลือยตอนนี้มันสวยงามสุดในสายตาของทั้งคู่

ร่างกายที่แสนจะกำย่ำมุ่งตรงไประหว่างขาขาวสองมือหนาจับเข่าทั้งสองให้แยกออก ช่องทางที่แสนจะยั่วยวนถูกจ่อด้วยความใหญ่ไหนจะความแข็งที่มันดันทุลังเข้ามานั่นอีก.....มันคือนาทีที่วิเศษถึงจะเจ็บแต่ก็ชอบในเวลาเดียวกัน

"อึก!"

"แน่นมาก"

"อ..อ๊าาอย่าเพิ่งขยับนะธามเราเจ็บ"

"ทำก็บ่อยยังเจ็บอยู่หรอ"

"นายไม่เตรียมความพร้อมให้เราก่อนอ่ะ!"

"ก็ถามอยู่ว่าให้เอาเข้าเลยหรอ จูนบอกว่าใช่หนิ"

"งื้ออออ...เรา..เราต้องการ"

"ต้องการไรคับไหนพูดสิ๊"

"ต้องการ....ธาม"

"งั้นทำทั้งคืนเลยนะ...."

"อ๊ะ!!"

ผมดึงเอ็นออกแล้วค่อยกดสะโพกเข้าใส่จุดกระสันของคนใต้ร่างเหมือนเดิม ความเหนิบช้าในคร่าแรกค่อยๆเปลี่ยนเป็นความเร็วในการขวบม้า  แรงกระแทกที่กระทั้นเข้ามาทำเอาหัวสั่นหัวคลอนจนมึนไหนจะแรงถาโถมที่ถูกคนโตกว่าทับทำเอาสะโพกมนรู้สึกปวดแต่ก็สุขสมกับสิ่งที่ได้รับ

"อ๊ะๆๆๆ"

พั่บๆๆๆๆ

เสียงครางเสียงกระทบเนื้อดังลั่นจนสัมผัสได้ถึงความสุขของทั้งคู่ ธามที่ยันกายออกแล้วจับคนใต้ร่างพลิกนอนโก้งโค้งโชว์ก้นงามแก่สายตามันชั่งสวยงามจนหาที่เปรียบไม่ได้ ไม่ช้าแท่งเอ็นแข็งถูกจ่อเข้าที่ช่องทางเหมือนเดิมพร้อมกับถูกกดแนบลงเตียงอีกคร่าแล้วโหมพัดกระแทกใส่ไม่ยั้งจนคนใต้ร่างร้องเสียงอู้อี้

"อ...อ๊าาอ๊ะ...อ๊ะ...ธ..ธาม"

"

อ๋าาา~"

แล้วทุกอย่างก็เพลาลงเมื่อความสุขถูกปลด

ปล่อยเข้าช่องทางจนเต็ม ไหนจะแท่งร้อนของคนตัวเล็กที่ถูกถูเบียดเข้ากับที่นอนนั้นก็แตกซ่านจนเลอะที่นอนฟ้า

"อ..อ๊าธาม"

"ถ้าทำทุกวันแตกในทุกวันมันจะเป็นไปได้ไหมถ้านายจะท้อง"

"บ้าหรือไง....อื๊อออ"

"พอไหม"

"ไม่...ไม่พอ"

"ทำทั้งคืนเลยนะ"

"อื๊อออ"

"น่ารักมากแบบนี้ไงเลยหวงมาก"

"จูนรักธามนะ....ชะ...ช่วยรักเราหน่อยอึก!"

"ก็รักอยู่นี่ไง รักมาก รักจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"

"เรามะ...มะ...หมายถึง ช่วยทำเรา...ทำเราอีกนะ"

"คับ....จะทำให้จนกว่าจะพอเลย"

จุ๊บ!

แล้วบทรักของทั้งคู่ก็เริ่มต้นอีกครั้งและอีกครั้งจนฟ้าสว่าง ร่างกายที่เป็นของกันและกันมันก็ต้องเป็นเช่นนั้นเฉกเช่นเดียวกันกับความรักที่มีต่อกันไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน

ชีวิตนี้ของธามก็มีแต่จูนและชีวิตของจูนก็มีแต่ธาม หากวันข้างหน้ามีอุปสรรคขอแค่เปิดใจคุยกันไม่เดินหนีกันก็พอ 

เช้าตรู่.......

"อืมมมมม~"

"พักได้แล้วเดี๋ยวก็ป่วย"

"เรารักธามที่สุดเลย"

"รักที่สุดเหมือนกัน....อยู่ด้วยกันตลอดนะ"

คุณเคยกลัวว่าเราจะเป็นรักเก่าไหมคับผมก็กลัวว่าผมอาจจะมีวันเลิกกับเขาแต่เหมือนทุกครั้งที่เราทะเลาะมันยิ่งทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นว่าผมจะอยู่กับจูนไปตลอด

ความรักครั้งใหม่มันเกิดขึ้นได้เสมอคุณคิดแบบนั้นไหมล่ะ แต่สิ่งหนึ่งที่รักครั้งใหม่ให้ไม่ได้เหมือนรักครั้งเก่าคือความอบอุ่นคุ้นเคย แต่กับคนเก่าคนเดิมคนนี้เขาทำให้รักของผมใหม่อยู่ทุกวันและตื่นเต้นทุกครั้งเหมือนกับเพิ่งแรกเริ่มที่รู้จัก....

"จูน"

"หื้ม"

"เรียนจบเมื่อไหร่...
.

.

.

.

.

.

.

.

แต่งงานนะ"

" อืม "  :)

------------------END----------------

#schoolป่วนBN

*พูดคุยกันได้ในแท็กนะคะฝากสกรีมแท็กให้ด้วยเน้อถือว่าเป็นกำลังใจให้กันฮือๆ*