6YearsWithJJProject_BNIOR

#6YearsWithJJProject

♡เนื้อหาต่อไปเกิดจากแรงมโนของไรท์เตอร์เองไม่ได้มีเจตนาให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด อาจมีคำหยาบและคำพูดไม่เหมาะสม เด็กต่ำกว่า15ปีควรพิจารณา♡

                                    B
                          
                                    N
    
                                     I
     
                                    O
      
                                    R

20 / 2018

   Japan

"ทุกคนเก็บของกันหมดแล้วใช่ไหม"

เสียงนึงดังขึ้นท่ามกลางหนุ่มหล่อห้าคน สายตาแต่แต่ละคนก้มมองหน้าจอมือถือ จบเสียงทุกคนต่างเงยขึ้นหันไปทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพียง
พอๆกับทำสีหน้าเป็นคำตอบให้กับปาร์คจินยองที่ยืนรอคำตอบว่า ' ยังอ่า' ออกมา

"กลับเกาวันนี้ล่ะนะทำไมยังไม่จัดกระเป๋ากันอีกอ่ะ"

"เครื่องออกเที่ยงคืนนะ ตอนนี้เพิ่งเที่ยงวันเองพี่จินยอง"

เสียงมักเน่จอมเถียงตอบกลับมาทำเอาสมาชิกชาวใต้หวันเห็นดีเห็นงามพยักหน้าเป็นพวกด้วย

"คยอมพูดมันก็ถูก"

เสียงแหบเบาของลีดเดอร์พูดขึ้นสมทบทำเอาจินยองหันขวับไปมองหน้า

นี่เป็นถึงหัวหน้าวงยังจะพาเด็กๆขี้เกียจอีกน่ะหรอ ให้ตายเถอะ อยากทำไรทำล่ะกันไม่บอกไม่เตือนล่ะกลับห้องตัวเองดีกว่าไม่น่าออกมาเลย

"อ้าว....พี่จินยองอนเลย"

ยองแจพูดขึ้นหลังจากนั่งฟังอยู่นาน ตนไม่ได้อะไรกับใคร พี่จินยองมาตามก็ว่าจะไปจัดอยู่แต่ที่คยอมพูดมันก็ตลกดีชอบหาเรื่องให้ตัวเองโดนด่าประจำหลายนั้น แต่เมื่อกี๊พี่แจบอมดันพูดแบบหน้าตาเฉย คงโดนลูกงอนของพี่จินยองเข้าแล้วล่ะ พ่อคนชิคก็ชิคจริงๆ แต่เขางอนก็มานั่งเครียดว่าจะทำยังไง เห้อ....

"ผมว่าแยกย้ายกันไปจัดของดีกว่านะ ป่ะๆแบมไปเก็บของ"

"ได้ฮ่ะๆ"

สองแบมแจนต่างเห็นอาการของลีดเดอร์วงแล้วก็มองหน้ากลั้นขำ พูดเองก็รับสภาพเองไปนะคับ หนีก่อนล่ะ

"มึงมันหัวหน้าวง แคร์ทำไม เราคือพวกเดียวกัน ดังนั้นเล่นเกมส์กะกูไหม"

มาร์คเดินมาตบไหล่แจบอมแล้วเชิญชวนให้เข้าแก๊งเกมส์ด้วย ซึ้งตอนนี้คยอมถูกมาร์คซื้อไปแล้วเรียบร้อย แต่เพราะความเป็นแจบอมที่รู้จักปาร์คจินยองดี ตนเลือกส่ายหน้าปฎิเสธแล้วนั่งท้าวคางมองไปยังประตู้ห้องนอนจินยองแทน ทิ้งให้มาร์คและคยอมมองกันด้วยอาการเอือมแล้วพากันเข้าห้องไม่อยากรับรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง...

  
    

      13:00น.

         

           ก๊อกๆ

"เข้าไปนะ"

แจบอมจับกลอนประตูแน่นชั่งใจจะเปิดดีไหมเมื่อคนในห้องไม่ตอบกลับมา แต่เขาไม่สนหรอกก็เคาะขออนุญาติแล้วนี่เนอะ เข้าไปเลยล่ะกัน...

    
       

       แกร๊ก....

"จ...จิน.."

"โทดที เพิ่งอาบน้ำเสร็จ...พี่มีไรหรือป่าว"

อึก.... ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอแบบยากลำบากรู้สึก

คอแห้งอยากกินน้ำดับกระหายเลยตอนนี้

มันควรจะชินแต่ก็ไม่ชินเราทั้งคู่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ก็นะมันมีหลายเรื่องหลายอย่างที่เราก็พูดออกมาไม่ได้ แต่ขอพูดที่พูดได้คือร่างกายของคนตรงหน้ามันคอดดี.....ใช่ จินยองเป็นผู้ชายที่ร่างดูก็หนาแต่ช่วงเอวคือคอดคล้ายผู้หญิง หน้าท้องมีซิกแพ็คปกติแต่ไม่ชัดเท่ามาร์ค แต่ก็เซ็กซี่ดี ต่างจากผมช่วงนี้ไม่ค่อยฟิตหุ่นเท่าไหร่เลยมีไขมันเข้ามาแทรกแซงบางจุด

"พี่....มีไร"

"อ..อ่อคือ จะมาถามว่าเก็บของแล้วหรอ"

"อืม ผมเก็บเสร็จหมดแล้ว"

"ไปช่วยพี่เก็บของหน่อยดิ ถ..ถ้าว่างนะ"

"ก็ไหนบอกค่อยเก็บไง ก็แล้วแต่พี่"

"พูดไปงั้นแหละ"

"..........."

จินยองมองผมแบบนิ่งเฉย ผมทำไรผิดผมเข้าข้างเด็กมันก็ไม่ได้หรอ แต่ก็นั้นแหละผมเป็นหัวหน้าวงควรเป็นตัวอย่างที่ดีกว่านี้ รู้สึกว่าถ้าไม่มีจินยองคอยเตือนก็คงจะไม่รอด....

"ขอเช็ดหัวให้แห้งก่อน แล้วจะตามไป"

เจ้าตัวพูดตอบกลับเรียบเฉยแล้วเดินไปนั่งปลายเตียงเช็ดผมของตัวเองต่อ แต่แจบอมได้รับคำตอบแล้วแต่ก็ยังคงยืนมองไม่ไปไหน 

จินยองทำอะไรก็หน้ามองไปหมดเลยเนอะ....

"มองทำไม ผมบอกเดี๋ยวผมตามไป"

"รอได้ค่อยไปพร้อมกัน"

"นี่ห้องผม"

"พูดเหมือนแต่ก่อนพี่ไม่เคยเข้าห้องนายงั้นแหละ"

"ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน"

"...เอาผ้ามาหน่อย"

แจบอมเลือกจะไม่พูดต่อตนเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องโดยการขอผ้าเช็ดผมสีขาวจากมือคนงอนมาถือแต่คิดว่าจะได้ง่ายๆหรอ แจบอมรุ้ดีเลยไปดึงออกจากมือแล้วจับลำตัวที่ดิ้นไปมาให้แนบอกกลายๆว่าอยุ่นิ่งๆ

"ถ้าไม่หยุดดิ้นจะกอดนะ เอาไง"

และคนงอนก็ยอมนั่งเฉยๆไม่ขยับมีแต่เสียงไม่พอใจหลุดออกมา คนโตกว่าอย่างแจบอมได้แต่ยิ้มมุมปากให้กับท่าทางเด็กน้อยนี้ของจินยอง

"จะทำอะไรน่ะ!"

จินยองร้องขึ้นเมื่อจู่ๆคนพี่ก็ทำสิ่งที่เหนือความคาดหมาย 

ตั้งแต่รู้จักกันมาอยู่ด้วยกันมาตลอดไม่เคยเลยสักครั้งที่พี่เขาจะทำอะไรแบบนี้ แต่ครั้งนี้แปลกไป เอาจริงๆพี่เขาทำตัวแปลกๆตั้งแต่วันนั้นที่ผมและพี่แจบอมไปดูหนังด้วยกันเราทั้งคู่แค่อินไปกับมัน พอหนังจบทุกอย่างก็เหมือนเดิม กลับมาที่วันนี้พี่เขาทำดีกับผมอีกแล้ว...มันไม่ใช่เพราะว่าผมงอนเขาหรอกผมสัมผัสได้ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ คนอย่างอิมแจบอมอ่ะไม่มาเช็ดผมให้ใครง่ายๆหรอกนะ ยิ่งกับผมด้วยแล้ว....ทำให้ทำไม?

"ผมเช็ดเองได้หน่า พอเลย"

"จะเช็ดให้ ทำไมต้องขัดด้วยล่ะ อยุ่นิ่งๆไปดิ"

"ทำไมต้องทำให้ ผมไม่เข้าใจ"

จินยองถามออกไปพร้อมกับเงยหน้ามองบนจนสุดให้เห็นคนสูงกว่า แต่มุมมองท่านี้มันก็เห็นแต่เหนียงพี่เขา ยิ่งนับวันยิ่งเหนียงออก คนเดิมคนเก่าหายไปไหนหมดก็ไม่รู้

หมับ!

"เห้ย!จับไมเนี่ยเมื่อยคอ"

กลับกลายเป็นว่าผมโดนล็อคให้อยู่ท่านั้น นี่ผมต้องทนมองเหนียงพี่เขาหรอ ไม่นะไม่เอาอ่ะ มันเมื่อยด้วยนะเห้ย จับแก้มผมแน่นไปแล้ว!

"ปล่อยไง มันเจ็บ!"

"หมั้นใส้!"

แจบอมพูดพร้อมกับบีบแก้มจินยองเข้าอีก ตนจับให้น้องเงยหน้าอยู่แบบนั้นกะเอาให้คอเคล็ดไปสักวันสองวันจะได้ไม่ต้องดื้ออีก แต่คนที่ซวยอีกก็คงไม่พ้นตนแต่การที่ทำแบบนี้มันคือการง้ออย่างนึงที่ตนคิดได้ เวลาคนน้องงอนจะให้ไปง้อแบบยูคยอมก็กลัวโดนถีบออกมา การเจอสภาพแบบนั้นก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอกนะ

"ปวดคอแล้ว ปล่อยยยย...."

แต่แล้วทุกคำพูดคำด่าของจินยองที่นึกไว้ก็หายเมื่อคนพี่ก้มหน้าลงมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาแต่ได้ยินมันชัด

"น่ารักไปไหนฮ่ะนายอ่ะ พอได้แล้วนะ"

อึ้งไปสักสิบวิเสียงหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมา ตอนนี้มีแต่คำว่างงและงง ได้ข่าวว่าผมงอนไงแล้วทำไมถึงบอกให้ผมหยุดน่ารักกันล่ะ พี่เขาสับสนหรือป่าว ใจไม่ดีเลยนะ

"พี่ไม่สบายหรือป่าว ป่วยใช่ไหม"

"อะไร"

"งอนอยู่ไม่ได้แบ้วใส่ไม่ได้น่ารัก"

"นี่แหละ น่ารัก น่ารักๆๆๆ"

"ปล่อยเถอะ เมื่อยคอจิงๆล่ะนะ"

"แบบนี้เห็นได้ชัดว่าไหม"

"ไม่ชัดเหม็นปากพี่ด้วย ปล่อย"

"หรอ...."

หรอ.... แล้วทุกอย่างก็หยุดการเคลื่อนไหวคงมีแต่หัวใจล่ะมั้งที่กำลังทำงานอยู่ตอนนี้ ตอนที่ใบหน้าของคนโตกว่าก้มลงมาใกล้ใบหน้าคนน้อง อะไรจะเกิดความห่างกันแค่0.5 ใครคนใดคนนึงขยับมันจะต้องโดนแน่ๆ

"อ...อื๊อ"

มือที่ว่างพยายามผลักคางคนก้มมาออกแต่ก็ไม่ทันได้ออกแรงไรมากมาย ความโน้มถ่วงของใบหน้าจากคนด้านบนก็ประทับลงริมฝีปากพอดีจนเกิดเป็นภาพที่สวย

ไม่มีการขยับ เป็นเพียงปากแตะปากแต่รับรุ้ถึงความรุ้สึก.....

     

      แกร๊ก!

"พี่ฮ่ะอ....ออก...ไป...ไม่ไปแล้วโว้ยยีดัคแคะแคัอ"

เมื่อยูคยอมเปิดประตูพรวดพลาดเข้ามาแล้วเจอกับภาพตรงหน้าก็ถึงกลับไปต่อไม่เป็น  ส่วนสองคนที่ถูกจับได้ก็ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นสักพักก็ต่างคนต่างแยกย้าย แจบอมเดินกลับห้องตนส่วนจินยองเดินเข้าไปในห้องน้ำซึ้งไม่รู้เข้าไปทำอะไรในเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว....

19:00น.

ในช่วงหัวค่ำเวลานี้สมาชิกแต่ล่ะคนค่อยๆเอาสัมภาระของตนออกมาให้เมเนเจอร์เอาขึ้นรถเพื่อมุ่งตรงไปยังสนามบิน ส่วนเวลาที่เหลือหลังจากรอกลับคือการที่แต่ละคนมานั่งรวมกลุ่มพูดคุยถึงเรื่องงานและไม่ลืมต่อสายวีดีโอคอลหาสมาชิกชาวจีนอีกคนอย่างแจ็คสันเพื่อร่วมกลุ่ม...

"โย้วววววว ทำไรกัน~"

"นั่งคุยกันเรื่องคอน นายโอเคไหมแจ็คสัน"

"แหม่พี่ ผมอ่ะสบายดีว่าแต่พี่เถอะ อาการไม่ดีเลยนะ"

พูดงี้มาแจบอมรู้เรื่องเลยว่าหมายถึงอะไร ไม่ใครก็ใครในนี้เป็นคนรายงานมันถึงเรื่องเมื่อเที่ยงแน่นอน แล้วความไวของหวังคงนะ ไวกว่าแสงอีก เห้อ

"เงียบไปเลยหวังแจ็คสัน"

"พี่น่ะเงียบ....ไฮ~หวังแก"

จินยองสวนแจบอมกลับไปหน้านิ่งแถมทักทายแจ็คสันด้วยสรรพนามส่วนตัวและเป็นกันเองด้วยน้ำเสียงต่างจากเมื่อกี๊โดยฟังได้ชัด  ทำเอาสมาชิกที่นั่งในเหตุการณ์พากันขนลุก นึกในใจถ้าคนที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่จินยอง...จะรอดไหม? คงได้ตายทาห้องพักที่นี้แน่ๆ บรื้อ~

"พรุ่งนี้ไว้เจอกันนะพี่แจ็ค"

ยองแจเป็นคนเอ่ยปากบอกลาเมื่อสถานการณ์เริ่มตึงเครียด

งานค่อยคุยกันอีกทีตอนเจอล่ะกันนะ...

"ยองแจอ่า คิดถึงจัง"

แต่อย่างแจ็คสันจะวางง่ายๆหรอขอก่อกวนอีกสักนิดพอหอมปากหอมคอถึงจะนอนหลับ

"พี่บ้าป่ะเนี่ย ฮาๆ"

ว่าไปงั้นแต่มือโบกบ๊ายบายแก้เขินจนจะหลุด แต่พอกำลังจะกดปุ่มวางแจ็คสันดันตะโกนเข้ามาจนทุกคนหันไปมองตามที่ได้ยิน

"ทำไรกันอ่ะสองคน...."

สายตานับสิบจับจ้องไปที่มือของคนด้านหลังแจบอมนิ่ง จินยองก็นิ่งเมื่อโดนจับได้ว่าแอบจับมือกันอยุ่

"ไม่ได้ทำอะไร" จินยองตอบเรียบเฉย

"ไม่จริง! ฉันเห็นเว้ย"

แจ็คพูดขึ้นมาอย่างไว ในใจจินยองก็คงคิดว่ามันคอลมายังจะตาไวเห็นอีกเนอะ นับถือมันเลย

"ไอ่แจ็คมึงเห็นไรอ่ะ"

"นั่นดิพี่"

มาร์คคยอมต่างพากันสำรวจความผิดปกติ นอกจากจะจับมือกันสองคนนั้นมันทำอะไรอ่ะไม่เห็นเลย

"แหวนๆๆๆๆๆ"

"อ่ออออออออออแบมรู้ล่ะ"

แบมพูดขึ้นเมื่อสังเกตุที่มือของทั้งสอง

แหวนที่พี่แจ็คพูดหมายถึงแหวนของพี่แจบอมที่ตอนนี้ไปอยู่ในนิ้วของพี่จินยองแล้ว ถามว่าทำไมถึงรุ้เพราะผมเป็นคนพาพี่เขาไปซื้อตอนผมไปเลือกต่างหูนั่นเอง ซึ้งผมจำมันได้อ่ะว่าวงนั้นคือของพี่เขา แต่ว่าตอนนี้พี่จินยองกลายเป็นเจ้าของส่ะล่ะ ไม่เบาเลยอ่ะลีดเดอร์

"แบม นายรุ้อะไรบอกทีดิ๊"

มาร์คเดินไปหาน้องพร้อมยื่นหูเข้าไปใกล้ให้แบมบอก แต่น้องดันจับหูพี่แล้วพาลากออกไปโดยไม่บอกกล่าว มีแต่เสียงร้องของมาร์คโอ้ยๆตลอดทางทำเอาเพื่อนรักและน้องรักอย่างคยอมอยากรุ้ไปด้วย เลยเลือกจะวิ่งตามออกไปแต่ดันถูกยองแจจับไว้ให้นั่งเป็นเพื่อนในสถานการณ์แบบนี้...

"อย่าทิ้งพี่"

"ก็มาด้วยกันจบล่ะ ไปพี่ๆ"

และแล้วยูคยอมก็ดึงแขนยองแจให้ไปกับตนด้วย

.

.

.

.

มีหลงเหลือแต่ความเงียบ จินยองนั่งมองมือถือที่ยองแจวางไว้อย่างคนใจลอย ส่วนแจบอมไม่ต่างกัน ตนหันไปมองนอกหน้าต่างที่ตอนนี้มีสมาชิกทั้งห้าคนแอบมองอยู่

"จินยอง"

แจบอมจากที่เลื่อนลอยอยุ่แต่สายตาดันไปสดุดเข้ากับมาร์คที่เกาะติดขอบหน้าต่างดูเหตุการณ์ จึงอ่านปากตามได้คำว่า  ง้อส่ะรีบๆง้อ ยุงมันเยอะ

แจบอมเลยตัดสินใจเรียกคนงอนพร้อมกับยื่นมือไปหาตรงหน้า

"ตีเลย อยากตีอยากกัดอยากทำไรทำ"

"ผมไม่ใช่หมานะ"

"ให้ระบาย ก็ง้อไม่เป็น"

"พี่จูบผมทำไม....."

         ......

   

     ผมจูบจินยองทำไม....

ก็อยากจูบไง....ใช่ว่าผมกับจินยองเราไม่เคยจูบกัน

"ผมถาม พี่ทำทำไม"

"เพราะอยากทำ จะถามทำไม"

เหมือนคำพูดที่เตรียมไว้มันอุดอยู่ที่ลำคอ พูดอะไรตอบโต้อะไรไม่ได้เลย เพราะว่าพี่อยากทำงั้นหรอ มันเป็นเหตุผลบ้าๆหน่า เราไม่ได้เป็นไรกัน แค่ครั้งนั้นครั้งเดียวในโรงหนังที่เราสองคนเผลอทำก็พอแล้ว มันมากพอแล้ว

"เป็นอะไร"

"อย่ามาพูดง่ายๆว่าอยากทำได้ไหม ในเมื่อครั้งนั้นเราจูบกัน พี่ก็เป็นคนบอกเองว่าให้ลืมๆไป"

"ที่พูดเพราะไม่อยากให้คิดมาก"

"คิดมากเรื่องอะไร"

"นายชอบคิดมากเรื่องอะไรล่ะ"

พี่เขามองผมทะลุอีกแล้วทำไมต้องมองผมออกด้วย ให้ผมโกหกพี่ได้สักเรื่องบ้างเถอะ พอเป็นแบบนี้มันไม่สนุกเลยนะ...ไม่สนุกเลยจริงๆ

เมื่อแจบอมถามย้อนไปจินยองก็ได้แต่เงียบ ตนเลยเลือกมองไปยังหน้าต่างอีกครั้งเห็นยองแจและแบมเขียนอะไรใส่กระดาษแล้วชูขึ้นมา มันเป็นคำว่า  'วันนี้วันครบรอบเจเจแหละ  ง้อให้ได้ด้วยลีดเดอร์อิม '

พออ่านจบก็ถึงบางอ้อ นี่จินยองงอนเขาเรื่องนี้หรือป่าว งอนที่ผมไม่ได้พูดถึงมัน ช่วงนี้ยุ่งๆกันก็ต้องมีลืมบ้างสิ จินยองยังไม่พูดถึงเลย

"นี่นาย งอนเรื่องวันครบรอบใช่ไหม"

"วันครบรอบอะไรของพี่ นี่เราคุยเรื่องเดียวกันอยุ่ใช่ไหมอ่ะ"

อ้าว....ไม่ใช่ แล้วงอนเรื่องเมื่อเที่ยงอ่ะนะ นานไปแล้ว ไม่ใช่จินยองหรอกที่จะงอนนานแบบนี้อ่ะ มันต้องมีอีกสิ...

"เห้อ....อย่าทำอะไรอีกได้ไหม พอแล้ว"

"ทำอะไร"

"ดูแลผม จูบผม เลิกทำได้แล้ว"

"จะให้เลิกดูแลคงทำไม่ได้..."

"งั้นเลิกจูบ"

"ทำไม่ได้เหมือนกัน....."

จินยองหันไปมองหน้าอย่างจัง พี่เขาพูดไรน่ะ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะที่เราจะมาจูบกัน ถึงแม้ว่าจะเผลอไปแล้วสองครั้ง แต่ถ้าทำแบบนี้รุ้ไงว่าต้องมีตรั้งที่สามและสี่อีกแน่ ก็เลยต้องตัดไฟแต่ต้นลม ของแบบนี้ยิ่งถลำมันยิ่งไม่ดี ต่อไปข้างหน้าผมยังไม่รุ้เลยว่ายังจะมีอิมแจบอมอยุ่ข้างๆไหม....

"พี่ไม่เข้าใจ....มันจะยิ่งถลำเข้าไป ในเมื่อพี่พูดชัดแล้ว

ผมก็ไม่ผิดที่จะถอยออก"

"พี่ก็ไม่ผิด ที่จะเดินเข้าหา นายต่างหากจินยองที่ไม่เข้าใจ...วันนั้นที่พูดเพราะไม่มั่นใจว่านายคิดแบบเดียวกัน"

"คิด....คิดอะไร"

"6ปีแล้วนะ"

"ห่ะ?"

"จุดเริ่มต้นของเรา 6ปีแล้ว ทำไมยังไม่รู้อีกก็บอกทุกๆปี ทุกๆครั้งที่มีโอกาศ"

"พี่พูดไร..."

"แม้แต่หลุมฝังศพเราอาจจะอยู่ข้างกัน....พี่ไม่ได้บอกเลยหรอ"

"นั่นพิธีกรเขาถามพี่"

"แต่ที่อยากให้รับรู้มันคือนาย"

"......."

"พี่ซื่อบื้อคนเดียวพอแล้ว นายอย่าทำตามดิ"

"6ปี แต่7 8ปีแล้วนะที่ผมรู้จักพี่"

"รุ้แล้วใช่ไหม"

"วันนี้วันครบรอบเจเจ"

"ไม่ใช่สิ"

"แล้วมันคืออะไร"

"คบกันไหม จิงๆพี่ขอคบนายนานแล้ว แต่นายไม่เคยตอบ งั้นวันนี้พี่ขอตรงๆเลย ช่วยตอบด้วยล่ะ"

"อิมแจบอมคนบ้า ก็ยอมคบตั้งแต่วันไวท์เดย์ที่พี่พาไปซื้อไอติมแล้วไง"

จินยองพูดด้วยความเขินอาย คนบ้าอะไร ยอมมาตั้งนานแล้วหึงหวงก็ทำให้เห็นยังไม่รุ้ตัวอีกว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้ล่ะ

"แล้วงอนไรพี่หื้ม"

"พี่เป็นผู้นำ พี่ควรเป็นแบบอย่างนะ จะเล่นก็เล่นได้แต่ควรรุ้จักว่าอันไหนควรจิงจังก่อนเล่นอ่ะ"

"สรุปงอนพี่เรื่องนั้น"

"อืม นอกนั้นก็แค่นอยๆ พี่ง้อไม่ถูกใจ"

"นายเรื่องมากเองป่าว"

"กล้าว่าผมอ่อ"

"เมื่อกี๊ไม่ได้ว่านะพี่แค่อธิบาย"

"เชื่อดีไหมเนี่ยพ่อคนชิค"

"5555"

"คนอื่นๆไปไหนกันหมด เหมือนจะต้องไปสนามบินแล้วนะ"

"นู้นไง ตรงหน้าต่าง"

จินยองมองตามนิ้วแจบอมไปก็เห็นมักเน่อย่างยูคยอมยืนหลับอยุ่ ถัดไปด้านข้างแบมกอดแขนยองแจเอาหัวพิงกับกระจกใส ส่วนพี่ใหญ่ความชิคมีพอๆกับแจบอม หายไปไหนก็ไม่รุ้ แต่ก็ไม่พ้นนอนรออยุ่บนรถ หลายนั้นยิ่งชอบขึ้นก่อนเพื่อจับจองที่นั่ง

"ไปขึ้นรถกันดีกว่าสงสารเจ้าพวกนั้น"

"อือ"

แจบอมลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้ามือจินยองมาจับ แต่ก็ถูกตีออกส่ะดัง ทำเอาแจบอมหน้าเหว่อได้แต่ยิ้มแห้งส่งกลับไป

"อย่า ที่นี้ไม่ได้มีเราแค่สองคนนะ ทำไมชอบเผลอ"

"โทษที"

ตนตอบกลับไปแบบเข้าใจ แล้วพากันขึ้นรถไปยังสนามบิน

22:00น.

"พี่จินยอง สรุปดีกันยังครับ"

"ดีแล้ว ยองแจจะไลน์บอกแจ็คสันหรือไง"

"พี่แจ็คหลับแล้วไว้ผมค่อยบอกพรุ่งนี้คริๆ"

"เห้อนายนี่นะ"

"ครบรอบเจเจ....ผมดีใจนะที่มีพวกพี่สองคนมาเป็นเสาหลัก ขอบคุณนะครับที่พวกพี่ยอมมาเป็นส่วนหนึ่งกับพวกผม"

"จะพูดยังไงดีล่ะ....ตอนนั้นพี่และพี่แจบอมยังเด็ก ให้

เดินบนเส้นทางแบบนั้นกันสองคนก็คงยากลำบาก แต่พอมาร่วมกลุ่มกับพวกนายมันดูแข็งแรงและมั่นคงกว่า พี่ต้องขอบคุณพวกนายด้วยซ้ำที่ทำให้เจเจเป็นสิ่งที่มีค่าและน่าจดจำ"

"ไม่มีเจเจก็ไม่มีกัซเซบึน"

"แต่ถ้าไม่มีกัซเซบึนก็ไม่รุ้หรอกว่าเจเจจะยังคงอยุ่ไหม"

"สุขสันต์วันครบรอบของพวกพี่นะครับ ^^ อีกอย่าง ดีใจด้วยนร้า คึคึ"

แล้วยองแจก็เดินกลับไปที่นั่งของตนบนเครื่องบินทิ้งให้จินยองสงสัยว่าดีใจด้วยกับอะไร

"อะแฮ่ม!"

"คอแห้งก็กินน้ำสิ เสียงดังอ่ะ"

-....- ((อีกล่ะตูโดนอีกล่ะ))

"คุยไรกับยองอ่ะ"

"ผมรุ้ว่าพี่ไม่ได้หลับ"

"รุ้ได้ไง"

"เครื่องยังไม่ออก พี่ไม่หลับหรอกมองสาวๆก่อน"

"ก็พูดไป!"

แจบอมเลื่อนตัวให้ต่ำลงแล้วเอียงหัวไปซบที่ไหล่จินยองพร้อมกับจับแก้มคนชอบหาเรื่องทะเลาะอย่างหมั้นเขี้ยว

"ไม่กลัวคนเห็น?"

"อย่าลืมว่าเรานั่งหลังสุด"

"ระวังไว้บ้างก็ดี"

"เอาเสื้อคุมมา"

จินยองหยิบเสื้อคุมยื่นให้แจบอมที่ตอนนี้นั่งทำหน้าตาไม่สบอารมณ์พอควรอย่างไม่รีรอ

"คุมไว้ก็ไม่มีใครเห็นล่ะ"

พรึบ!

สายตาที่ตอนแรกสว่างตอนนี้กับมืดมิดมีเพียงลมหายใจที่รดใบหน้าทำให้รับรุ้ถึงระยะห่างของทั้งสองได้อย่างดี

"จะ ทำ อะ ไร"

"คุมขนาดนี้ หอมแก้มมั้ง"

"ไอบ้า"

แล้วใบหน้าก็เคลื่อนเข้าหากันค่อยๆประทับจุมพิตหวานอย่างเชื่องช้า เสียงประกาศบนเครื่องบินถึงเวลาออกแล้วดังขึ้นก็ไม่ทำให้ทั้งสองผลักจูบออกจากกันได้เลย

ไม่นานแสงไฟข้างนอกผ้าถูกดับลงทุกคนรอบกลายต่างพากันหลับเพื่อเอาแรง เวลานี้คงจะเที่ยงคืนได้ กี่นาทีกันแล้วนะที่เครื่องออก แต่บทจูบที่ดูร้อนแรงยังคงไม่หลุดออกไปไหน

"อื๊อห์~"

แจบอมเห็นว่าข้างนอกปิดไฟลงแล้วจึงค่อยๆดึงผ้าออกให้หลงเหลือแค่ถึงไหล่ ตนถอดจูบออกแล้วย้ายไปหอมแก้มคนเขินที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียวอย่างเอ็นดู

"พอแล้วเนอะ"

"อือ พอได้แล้วปากเปื่อยแล้ว"

"ไว้ถึงหอค่อยทำใหม่"

"มักมาก"

"รักก็มากเหมือนกัน เชื่อสิ"

ต่อให้ความมืดที่กลบตัวทั้งสองอยู่ก็ไม่อาจจะลบล้างสีชมพูที่ค่อยกระจายออกมา แจบอมจับหัวให้จินยองซบนอนบนไหล่ส่วนตนเอียงซบหัวนุ่มของคนน้องแทน

6ปีที่ทำงานด้วยกันมาจะมีกี่ครั้งกันที่อีกฝ่ายจะเผลอคิดว่าที่ทำที่พูดคือคิดจิงๆ ตั้งใจทำให่จิงๆ มันยากที่เราจะพูด มันยากที่เราอยากจะแสดงออก แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ทำให้สิ่งหนึ่งของปาร์คจินยองชัดเจนขึ้นคือ ต่อไปข้างหน้าก็ยังคงมีอิมแจบอมอยู่ข้างๆ

"ดีใจที่ได้เจอกันนะครับ 6ปี 7ปี 8ปี ยังคงมีพี่อยู่ ช่วยเคียงข้างผมไปเรื่อยๆนะพี่แจบอม"

"ไม่ว่าจะกี่ปีพี่จะอยุ่ข้างนาย แล้วมาช่วยดูแลเด็กๆด้วยกันนะจินยอง"

#JJP

----------------------------#ฟิควชบน--------------------------

สวัสดีคร้าไรท์เตอร์คนขี้เกียจมาอัพแล้ว>< ขอพูดก่อนเลยว่าเราไม่เก่งเรื่องบรรยายอาจมีผิดพลาดตงกบ้างต้องขอโทษด้วยจิงๆㅠㅠ 

ปล.กลับไปเล่นแท็กบอกกล่าวกันในทวิตได้นะคะ ขอบคุณมากๆเลยนร้าบ๊ายบาย ♡♡♡♡♡♡