메이_cut

    "ถ้าแค่ปาก...ก็ได้ใช่ไหม" . . . . . เป็นเพียงประโยคหนึ่งแต่ผมแจบอม...บอกเลยว่าคิดจริง ตอนนี้ผมพาตัวเองและจินยองเข้ามาให้ห้องน้ำแล้วแม้จะไม่ได้พูดอะไรแต่เสีย...

((ไม่มีเนื้อหาอะไรสอดคล้องกับเรื่องอะไรเลย ได้แรงบันดาลใจจากห้องล้างฟิล์มคุณเดฟล้วนๆ ภาพมันติดตามากค่ะ จะร้อง ;-; )) ปล. ในภาพจินยองใช้เรียกพี่แจบอมว่าแด๊ดดี้แต่เราขอเปลี่ยนในฉบับเราว่าคุณอานะคะ . . . . . . 16:00น. "สวัสดีครับ" "โรงเรียนเลิกนานแล้วไม่ใช่หรอทำไมเพิ่งกลับ" "พอดีจินยองเล่นบอลกับเพื่อนเพลินน่ะครับ" "แล้วทำไมไม่โทรบอกอา" "ข...ขอโทษนะครับ....คุณอา" "ชั่งเถอะ นายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซ่ะ อาจะขึ้นไปทำงานต่อแล้ว" " .....ครับ" เด็กน้อยหน้าหวานมองตามแผ่นหลังกว้างของคุณอาจนลับตา ตนถอนหายใจออกมาเมื่อรู้สึกว่าทำให้คุณอาไม่สบายใจ มันอาจเป็นเพราะความแคร์ที่ตนมีให้คุณอามากเลยคิดไปไกลว่าคุณอาอาจจะโกรธตนอยู่ไม่น้อย หลังจากยืนคิดได้สักพักก็ตัดสินใจขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกายที่เหม็นไปด้วยเหงื่อคราบไคลต่างๆ จินยองถูขัดไปมาตามตัวให้สะอาดแม้แต่ซอกลับๆที่คุณอาชอบก็ไม่เว้น ร่างกายอันขาวผ่องสะท้อนกับกระจกบานเล็กได้เหมาะเจาะเอวที่คอดกว่าชาย...

ตึก ตึก ตึก    เสียงก้าวเดินตามพื้นดังพอๆกับเสียงหัวใจที่ ระทึกของจินยองเลย ทุกๆก้าวเดินมันเหมือนตนจะตกลงไปในหลุมบางอย่าง แต่ใจก็คิดเพียงแต่ว่าไอติมคือของอร่อยที่ตนกำลังจะได้ลิ้มลองมันเท่านั้นแต่ความรู้สึกแปลกๆมันก็มาก่อกวนจนอดคิดไม่ได้ว่า...ไอติมมันไปอยู่ในห้องของแจบอมได้ยังไง... "จ..แจบอม" "อะไร" "ไอติมอะไรไปอยู่ในห้องนั้นหรอ" "ให้ตายเถอะ ควรเลิกซื่อได้แล้ว"      ซื่อหรอ...ซื่อบื้ออ่ะนะ "เราซื่อบื้อไปหรอ" "ใช่! ใครเขาจะเอาไอติมไปอยู่ในห้องน้ำกันวะ" "อ..อ้าว แล้วไอติมที่ว่ามันคืออะไรอ่ะ" "เข้ามาดิ เดี๋ยวก็รู้" เพิ่งจะเดินขึ้นมาไม่เท่าไหร่ก็ถึงห้องน้ำแจบอมแล้วหรอเนี่ย ทำไมถึงไวแบบนั้นล่ะตอนแรกมันช้ากว่านี้นะเท่าที่จำได้ก็อยู่ตรงทางขึ้นเฉยๆ แต่ก็อย่างว่าแหละต่อให้ถูกชักจูงด้วยแจบอมแค่ไหนมันก็ง่ายจนห้ามตัวเองไม่อยู่ อยากจะจับตัวเองตีที่เชื่อฟังแจบอมยิ่งกว่ายองแจเสียอีก "อ..อื้อ" แค่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำเท้าที่สัมผัสกับพื้นเย็นๆยังไม่ถึงสามวิ...

**เนื้อหาต่อไปไม่เหมาะกับเด็กอายุต่ำกว่า18ปี อาจมีภาพที่ไม่เหมาะสม ควรอ่านในที่ลับค่ะ** . . . . . .    อ...อะ..อื้อแจบอม     เสียงครางเบาหลุดออกมา จากการถูกซุกไซร้ตามซอกคอจนเกิดเป็นรอยแดงไหนจะมือไม้ลูบไล้ทั่วร่างกายนั่นอีกทำเอาขนลุกตามๆกันไปหมด แจบอมใช้เวลาในการคลอเคลียไม่นานก็ค่อยๆปลดเสื้อผ้าที่มันบดบังร่างกายอันขาวออกให้พ้นตา ทำเอาคนถูกกระทำสดุ้งตัวนอนไม่ติดเลยทีเดียว "จะ...จะเอาเสื้อผ้าเราไปไหน" "ก็จะให้มึงใส่ชุดนั้นไง....ไปเปลี่ยนดิ" แจบอมพูดสั่งออกไปตามความปราถนา ในใจก็รู้สึกดีที่เจ้าตัวไม่ทิ้งไปตามที่บอก "รีบเปลี่ยน....ถ้าช้ากูจะเข้าไปเปลี่ยนให้แทน"      ตอนนี้ความรู้สึกมันระทึกกว่าฉากผีโพล่ออก มาในโรงอีก จินยองก้าวขาสั่นๆเข้าไปห้องน้ำพร้อมหิ้วเสื้อผ้าไปเปลี่ยนอย่างที่แจบอมบอก ในใจนึกว่าไม่น่ารอดแล้วแต่อีกใจก็มีความหวังว่าจะมีทางหนี แต่หันมองไปทั่วทั้งห้องก็คงมีแค่ทางเดียวซึ้งแจบอมได้ล็อคมันแล้วเรียบร้อย... 10นาทีผ่านไป... "แจบอม..."   จินยองค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำพร้...